‘Een fingerspitzengefühl voor talent’

Muziek is voor mij een van de meest toegankelijke manieren om empathie te voelen. Ik zie het als iets spiritueels: door de herhaling van tekst en het gevoel van een melodie kan ik mij wanen in de wereld van een ander. Dat is ook de reden waarom ik als jong meisje uit Venlo zo gefascineerd was door hiphop. Het was voor mij een compleet andere wereld. De teksten, de beeldspraak en de poëzie. Muziek was voor mij een manier om iets te voelen wat een ander op dat moment heeft gevoeld. Dat is ook de reden dat ik in de muziekindustrie wilde werken. De artiesten hadden mij zoveel gegeven dat ik het gevoel had dat ik iets terug moest geven.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Toen ik elf was en in Venlo op de basisschool zat ging ik tussen de middag naar Sounds, een platenzaak. Toen kocht ik twee singletjes. Geen idee waarom, maar ik wist heel bewust dat het die moesten zijn. Gravel Pit van Wu-Tang Clan en Ms. Jackson van OutKast. Dat was mijn eerste ervaring met hiphop en vanuit daar leerde ik blues, soul en jazz kennen. Online ging ik zoeken waar samples vandaan kwamen of wie bijvoorbeeld Billie Holiday was. Eén website was echt mijn toevluchtsoord: Last.fm. Zij hadden een algoritme 'If you like this, you’re going to love this', waardoor ik van de ene underground hiphopgroep naar de andere dook. Dankzij dit algoritme heb ik enorm veel artiesten en genres leren kennen. Het leuke is dat ik de maker van het algoritme vervolgens bij Spotify ook persoonlijk heb leren kennen.

Ik heb Media en Entertainment Management gestudeerd. Om mij heen wilde iedereen natuurlijk in de muziekindustrie werken. Ik deed een eenvoudig rekensommetje en dacht: dat gaat natuurlijk nooit lukken, met zoveel studenten. Ik wist dat ik eruit moest springen en heb toen heel veel stages gelopen, onder andere bij Appletree Records en MassiveMusic. Samen met vriendinnen had ik een eigen muziekmagazine, ik organiseerde feestjes en maakte mijn eigen radioshow. En toen kwam mijn droombaan voorbij: playlistmaker bij Spotify. Ik ben linea recta naar huis gefietst en heb mijn cv gemaakt. Die heb ik vormgegeven in een Spotify playlist, waarvan ik dacht dat het natuurlijk al honderd keer eerder was gedaan. Ik bleek de eerste te zijn en uit driehonderd sollicitaties ben ik het geworden.

Drieënhalf jaar lang was ik de playlist editor van Nederland, waar ik 103 playlists maakte voor allerlei genres. Ik baseerde ze altijd op relevante data, maar één playlist bestond volledig uit mijn eigen smaak van niche-hiphop. Die deed het wereldwijd enorm goed, waardoor ik ben gescout door Arista Records in New York met de vraag of ik A&R en Marketing Director wilde worden. Ik ben naar New York verhuisd, maar kwam er eigenlijk al snel achter dat het niks voor mij was. De drijfveer was vooral cijfers en geld verdienen, in plaats van artiesten helpen beter te worden en hen een podium te bieden. Na een jaar heb ik besloten om terug te gaan naar Nederland. Dit was het juiste moment voor mij om ook zelf te gaan creëren. Ik ben begonnen aan mijn boek Auxiety, dat ik daarna ook heb uitgebracht. Nu doe ik alleen nog dingen waar ik echt voldoening uit haal. Ik geef les op de Herman Brood Academie, ik heb mijn eigen podcast (Auxvaart), ben freelance music supervisor voor televisieseries en werk voor Dutch Music Export, waarbij ik artiesten met internationale ambities help bij het aanvragen van subsidies. Daarnaast ben ik ook onderzoek aan het doen voor mijn volgende boek en schrijf nog elke dag.

Muziek zal altijd een rol spelen in mijn carrière. Mijn boek gaat over muziek, ik heb altijd muziek op tijdens het schrijven en ik heb ook mijn eigen soundtrack gemaakt. Met muziek draait het niet alleen om mijn carrière, ik ben ook bezig met die van anderen. Ik geef les in ‘business’ op de Herman Brood Academie, over hoe je een succesvolle carrière in de muziekindustrie kunt opbouwen. Doordat ik zo veel verschillende functies heb gehad, weet ik heel goed wat er mogelijk is. Daarnaast geef ik ook les in creatieve ontwikkeling.

Ik werk drie dagen in de week, dus ik ben tegenwoordig meer vrij dan dat ik werk. Op mijn vrije dagen schrijf ik of ben ik andere dingen aan het creëren, zoals mijn podcast. Ook ga ik regelmatig op ‘artist date’. Dat betekent dat ik ergens heen ga in mijn eentje en daar inspiratie op doe. Dat kan de natuur zijn, een museum of gewoon op een terras zitten en gesprekken afluisteren. Op een werkdag ga ik naar kantoor toe, beantwoord ik mailtjes, luister ik naar muziek ben ik bezig met de lopende zaken.

De vrijheid om zelf te bepalen wat ik doe. Dat vind ik – meer dan ooit – belangrijk in mijn leven. Ik heb het geluk dat ik het kan en mag. Daarnaast bezig zijn met muziek en creativiteit. Zowel zelf bezig zijn als anderen faciliteren. Wanneer artiesten naar mij toekomen voor advies, loop ik altijd over van ideeën. Uit brainstormsessies en goede gesprekken haal ik heel veel voldoening. Ik ben ook heel dankbaar voor de reacties van mensen, wanneer ik bijvoorbeeld een berichtje krijg dat iemand geraakt is door mijn podcast. Voor Spotify had ik nooit gedacht dat ik een baan zou hebben waarbij ik muziek kon introduceren aan mensen van over de hele wereld. Dat bijvoorbeeld vrienden in Canada zeiden dat mijn playlist werd gedraaid in de lokale barbershop. Dat vond ik echt te gek. Het allermooiste was dat je het leven van een artiest echt kon veranderen, doordat ze in een playlist stonden. Ik heb voor de podcast ‘Moved by Sound’ ook een nummer geselecteerd van een artiest met wie dat is gebeurd.

Het is begonnen met hiphop, maar mijn smaak is veel breder dan dat. Het is échte muziek, muziek die ik geloof. Ik luister thuis heel veel ambient, omdat ik heel erg lyrics-focused ben. Het leidt me af. Met lyrics ga ik het óf fantastisch vinden óf ik ga me ergeren. Dat is ook de reden dat ik naar Franse of Portugese muziek luister, omdat ik het toch niet versta. Muziek moet op de een of andere manier heel gevoelig zijn. Ik hou heel erg van melancholische muziek.

Niet dat ik het niet begrijp, want ik snap waarom mensen het goed vinden, maar ik heb niks met hardstyle. Ik snap metal ook nog wel, omdat je soms echt gepakt kan worden door een gitaarriff. Er zijn mensen die seks hebben op hardstyle, daar kan ik echt niet bij met mijn hoofd.

De meeste inspiratie haal ik uit de natuur. Aanwezig zijn en opletten. Het kunnen hele kleine dingen zijn, bijvoorbeeld fruitvliegjes in het park die dansen in de zonsondergang. Daar kan ik heel gelukkig van worden. Ik denk dat kunstenaars altijd bezig zijn met het nabootsen van de natuur. En er zijn ook een aantal vrouwen die mij erg inspireren. Eén daarvan is de dichter Mary Oliver, die als geen ander over de natuur kon schrijven in de meest lieflijke eenvoud. Ik hoop dat ik ooit zo mooi mag schrijven als zij. Dan iemand die echt haar eigen pad heeft bewandeld en nooit heeft opgegeven: Anaïs Nin. Zij was een schrijfster uit begin twintigste eeuw die pas rond haar veertigste haar eigen stem durfde te etaleren. Ze werd nooit echt serieus genomen als schrijfster. Het kan er wellicht mee te maken hebben dat ze erotische verhalen schreef, wat in die tijd niet erg geaccepteerd was. Ze kocht zelf een drukpers en heeft haar eigen werk gepubliceerd. Pas op haar zeventigste kreeg ze bevestiging en erkenning. Het was tegelijkertijd ook een gecompliceerde vrouw met veel geheimen en drama in haar leven. Ze is het schoolvoorbeeld van ‘je bent geen kunstenaar, je leven is een kunstwerk.’ Je moet het zelf creëren.

Ik zou graag een huis hebben in de natuur. Het liefst in de bergen, of aan zee. Een huis met een recordingstudio, waar ik ruimte heb om mijn boeken te schrijven en waar eens in de zoveel tijd een artiest langskomt om een plaat te maken waarbij ik wellicht kan helpen op creatief vlak. Dat is mijn allergrootste droom. En als ik dan toch mag dromen, dan graag Kate Bush. Daar heb ik ook een nummer van gekozen voor Moved by Sound. Zij was haar tijd zó ver vooruit in haar muziek, producties en teksten. Ik zou heel graag eens met haar willen praten en werken en ben heel benieuwd naar hoe zij nu kijkt naar muziek en wat het voor haar heeft gedaan.