Het leven in A-majeur: pianiste Gile Bae haalt overal het maximale uit

Met haar hondjes op schoot zit Gile Bae (1994) achter één van de 2 grote vleugels in haar woonkamer. “Zodra ik begin met spelen, komen ze me opzoeken.” Ze lacht: “En ze horen ook precies wanneer ik het ben. Als iemand anders speelt, zie je ze niet hoor!” Morgen vertrekt ze naar China, gisteren kwam ze terug uit Italië en vandaag heeft ze tijd haar indrukwekkende verhaal te vertellen.

Van viool naar piano

Al op haar vijfde maakt Gile als soliste haar debuut, in Zuid-Korea. “Ik kom uit een heel muzikale familie,” vertelt ze. “Mijn moeder was violiste en mijn vader speelde allerlei instrumenten. Klassieke muziek stond bij ons altijd aan.” Gile begint met vioollessen, maar komt er al snel achter dat haar echte interesse bij de piano ligt. Na haar bijzondere optreden in Zuid-Korea, stroomt ze op haar zesde in op de afdeling Jong Talent van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag waar ze les krijgt van Marlies van Gent. “Zij is nog altijd een tweede moeder voor me, mijn life coach.” Als Gile op 8-jarige leeftijd met Marlies een zomercursus volgt aan de internationale pianisten-academie Incontri col Maestro in Imola, Italië, wordt haar talent opgemerkt door directeur Franco Scala die haar vraagt vaker terug te komen. Twee jaar lang reist ze met Marlies heen en weer, vanaf haar elfde gaat ze alleen en op haar vijftiende verhuist Gile permanent naar Italië. “Daar woonde ik in een studentenhuis met 10 andere pianisten. Nachten lang zat ik daar te studeren. Wel in silent mode met koptelefoon, maar ik maakte iedereen gek met mijn gehamer op de toetsen.” Het studeren is niet voor niets: in de jaren die volgen treedt Gile op in concertzalen over de hele wereld, wint ze diverse internationale prijzen en rijst haar ster steeds hoger.

Majeur en mineur

“Wil je dat ik iets speel?” vraagt Gile. Moeiteloos gooit ze er een compositie van Bach uit. De fluweelrode gordijnen zorgen voor een theatraal decor. Ze haalt haar handen van de toetsen. “Mijn vrienden herkennen me niet als ze mij op het podium zien. Ik ben dan extreem gefocust en serieus, terwijl ik in het normale leven juist degene ben die altijd gekkigheid uithaalt.” Het zijn die 2 persoonlijkheden die ze ook in haar muziek combineert. “Er zit heel veel energie in mij. Als ik niet deze eigenschap had, zou ik niet spelen zoals ik speel. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik hiervoor geboren ben. Ik zie mezelf geen ander werk doen.” Ze pauzeert even. “Eigenlijk is er maar één moment geweest waarin ik ooit heb getwijfeld of ik dit wel wilde. Ik had net een concert gegeven in Triëste. Het ging goed, het publiek was razend enthousiast en ik gaf wel 7 toegiften. Maar toen ik daarna buiten kwam, was er niemand. Het was mistig en de straten waren leeg. Dat contrast, van een volle zaal die voor je applaudisseert naar totaal alleen achterblijven, vond ik heel heftig. Ik voelde me in de steek gelaten en vroeg me af of ik dit leven wel wilde leiden."

Verbinding

Inmiddels heeft ze een huis in Nederland, waardoor ze dichter bij haar familie is, en is haar jeugdvriendin van muziek-agency Soliartists, haar manager. “Ik heb weer echt een thuis, iets dat ik 15 jaar lang niet had toen ik op en neer pendelde tussen Italië en Nederland.” Hoewel het artiestenbestaan soms eenzaam kan zijn, “Je zit toch vaak thuis in je eentje uren te studeren”, laadt Gile helemaal op van optreden en de connectie met het publiek. “Met mijn concerten wil ik verbinding zoeken met de zaal. Ik leg mijn persoonlijkheid in de muziek en speel voor ieder publiek anders. Publiek geeft mij veel energie: ik speel liever voor een zaal van 3000 mensen, dan voor 3 mensen in een huiskamer. Het is voor mij hoe groter hoe beter.” Haar mooiste concert ooit? “Oeh lastig, maar eentje die me echt is bijgebleven is die in het Teatro Olimpico van Vicenza. Het plafond daar is een schildering van een blauwe lucht met wolken, waardoor het lijkt alsof je in de open lucht aan het spelen bent. Magisch vond ik dat!”

Altijd het maximale

“Ik ben nu 30 en kan zeggen dat ik me zelfverzekerd voel, al heb ik natuurlijk ook mijn onzekerheden. Na afloop van een concert denk ik nooit: dit was perfect. Voor het publiek misschien wel, maar ik ben heel zelfkritisch. Ook in mijn normale leven. Ik ben iedere dag 10 uur bezig met het perfectioneren van een muziekstuk. Die perfectie pas ik automatisch toe op het dagelijks leven. Mijn kleding hangt op kleur, mijn huis is altijd opgeruimd.” Toch kan ze alles ook helemaal loslaten. “Ik kan echt genieten van het leven en ga altijd voor het maximale, niet alleen in mijn muziek. Als ik ga skiën ga ik het liefst met 100 km per uur de berg af!” Ze lacht en wijst naar buiten waar haar Porsche staat. “Mijn eerste Porsche, een Macan, kocht ik al vóórdat ik überhaupt mijn rijbewijs had. Ik had m’n theorie gehaald en dacht: ik ga mezelf een extra stok achter de deur geven om ook het praktijkexamen te halen. En als ik dan een auto wil, dan dus ook meteen goed. Ik heb mijn rijbewijs overigens toen in één keer gehaald.”

Bach met AI

“Ik heb op dit moment veel leuke dingen lopen.” Ze pakt haar nieuwe album ‘An Italian Journey with Bach’ die net uit is (en overigens ook op Spotify staat). Binnenkort wordt in Italië een documentaire over haar uitgezonden. In 'SONIA’ spreekt ze over klassieke muziek gecombineerd met AI. “Ik speel in mijn eentje een bekend pianoconcert van Bach dat normaal door 4 pianisten gespeeld wordt. Alle partijen hebben we los opgenomen en zijn digitaal samengevoegd. Dat levert een heel bijzonder resultaat op.” Een moderne Bach; het past precies in haar missie om klassieke muziek populairder te maken. “Mensen moeten klassieke muziek anders gaan zien. Het is niet saai, of alleen voor oude mensen. Als kinderen op school iedere dag een uur klassieke muziek zouden luisteren, zou het veel meer in ieders systeem zitten. Ik wil zoveel mogelijk mensen hetzelfde gevoel kunnen geven als ik ervaar terwijl ik speel of goede muziek hoor. Vooral aan jonge mensen, het publiek van morgen.”  

Dat wil ze niet alleen doen door te blijven spelen en optreden, maar ook door het oprichten van een foundation om zo jong talent een kans te geven. “Ik voel mezelf heel erg bevoorrecht. Ik ben opgegroeid met klassieke muziek, heb de juiste leraren ontmoet, kwam op de goede scholen terecht. Niet iedereen krijgt zulke kansen. Daarnaast kijken de meeste managers alleen maar naar de juiste papieren of welke prijzen je gewonnen hebt en dat houdt heel veel puur talent tegen. Ik zou met mijn Foundation jonge talenten een kans willen geven. Net dat duwtje in de goede richting kunnen bieden aan iemand die daar anders zelf misschien niet gekomen was.”