Ferry Zonder van Veloretti: “Mijn vrienden snapten niet waarom ik een fietsmerk wilde beginnen”

“Niet specifiek fietsen, maar ik ben altijd gefascineerd geweest door mobiliteit en vormgeving. Door alles wat rijdt en beweegt: auto’s, scooters, fietsen. Sinds mijn tienerjaren spaar ik klassieke Italiaanse scooters van Italjet, in alle kleuren. Ik heb er zo’n 25 in het distributiecentrum van Veloretti staan, wachtend op het moment dat ik ze kan opknappen.”

“In de beginjaren van de onderneming heb ik vrijwel alles in mijn eentje gedaan: van de productontwikkeling tot marketing en klantenservice. Op dat moment hadden we nog geen kinderen en zodoende kon ik gerust 7 dagen per week werken – dus deed ik dat ook. Dat heb ik altijd met heel veel plezier gedaan, omdat ik overtuigd was dat het een succes zou worden. Ik had al mijn spaargeld in Veloretti zitten. Inmiddels telt Veloretti ruim 100 werknemers, we hebben een hoofdkantoor in de Amsterdamse Houthavens en een winkel in de Amsterdamse buurt De Pijp. In 2022 heb ik Veloretti verkocht aan Pon Holdings (ook importeur van onder meer Porsche, red.). Een grote stap naar het verder professionaliseren en schalen van het bedrijf. Sindsdien durf ik mijn werk iets meer los te laten. Ik ben en blijf betrokken bij de dagelijkse leiding en samen met het team zorgen we voor verdere groei van het merk.”

“Niet bepaald. De e-bike markt is nog volop in beweging. Ik probeer wel meer vakantiedagen op te nemen zodat ik tot rust kan komen. Dat was 3 jaar geleden wel anders toen ik tijdens een vakantie met mijn gezin in Portugal halsoverkop een auto moest huren, om naar onze Portugese fabriek te rijden, omdat de hele productie stillag. Dat vonden ze thuis niet zo leuk. En dat is volledig terecht.”

“Ik heb bedrijfskunde gestudeerd en had eigenlijk geen goed beeld wat ik later wilde gaan doen. Maar wat ik wel wist: ik ben niet op mijn best als ik voor een werkgever moet werken. Ik ben heel eigengereid en ondernemend. Dat zit ook wel in mijn familie; mijn vader was ondernemer, mijn zus ook. In mijn studententijd had ik een eigen licht- en geluidproductiebedrijf en dat ging zo goed, dat ik mijn vaste baan kon opzeggen. Toen ik het idee voor Veloretti kreeg en het op verjaardagen vertelde aan vrienden, werd ik niet echt serieus genomen. Mijn vrienden snapten niet waarom ik een fietsmerk wilde beginnen. ‘Je kunt toch onmogelijk concurreren tegen de grote fietsmerken'. Dat weerhield me niet om verder te gaan. Ik geloofde heel erg in het idee dat je een fiets online only kan verkopen, zonder tussenkomst van een retailer. Ik wilde iets creëren wat er nog niet was. Dat helemaal zelf bedenken, en uitvoeren. En dat is gelukt.”

“Corona is de grootste hobbel geweest. In deze periode was er extreem veel vraag naar fietsen en veel leveranciers die componenten aan ons leveren moesten dicht. Wat ik daarvan heb geleerd, is dat communicatie één van de allerbelangrijkste elementen in onze business is. Onze klanten moesten lang wachten op een fiets. Hierdoor stijgt de contactfrequentie. Klanten gaan bellen, mailen of een bericht via Instagram sturen. Er kwamen zoveel contactmomenten dat de klantenservice overbelast werd. Maar we hebben met z’n allen, als team, de schouders eronder gezet en zijn achter de telefoon gaan zitten, net zolang tot de situatie weer onder controle was. We merkten dat mensen best begrip voor je hebben als je open blijft communiceren, ondanks de vertragingen. Dat heeft ons gered.”

“We willen gewoon goede fietsen maken. Er zullen nieuwe modellen komen. Van stadsfietsen tot e-bikes, waarvan we net 2 modellen hebben gelanceerd: de Ace two en de Ivy two, daar ben ik trots op. Of ik dromen heb? Nou, ik denk dat ik mijn droom om iets succesvol te ontwikkelen in zekere zin heb uitgespeeld en daar ga ik verder op doorbouwen. Als mijn kinderen volwassen zijn, wil ik dat zij nog steeds Veloretti fietsen op straat tegenkomen. Dat is mijn doel.”