Van tegenslag naar dankbaarheid: Pippa van Iersel en haar reis naar de top

Tijdens mijn allereerste wedstrijd, op 15-jarige leeftijd, eindigde ik op de laatste plek. Ik deed al mijn trucs buiten het wedstrijdveld en eindigde met nul punten. Ik had werkelijk geen idee wat de regels waren en kon ook niet zeggen dat ik spectaculair goed was. Maar ondanks het verlies, was het spektakel van de andere deelnemers zo inspirerend dat het me motiveerde om beter te worden.

Als ik echt goed wilde worden, moest ik iedere dag kunnen kiten, wat met het Nederlandse klimaat niet mogelijk is. Daarom ben ik op mijn 16e naar Brazilië vertrokken, waar je regio’s hebt met 365 dagen wind per jaar. Van mijn spaargeld huurde ik een huis voor 8 personen, dat ik onderverhuurde aan vrienden en kennissen. Daarnaast verdiende ik geld met het geven van kiteles. Na 2 maanden non-stop gekitet te hebben, deed ik in 2016 een nieuwe gooi naar het Nederlands Kampioenschap. Dit keer eindigde ik als eerste. Van het NK ging ik naar het WK-jeugd, waar ik als 3e eindigde. Dat was voor mij de start van een nieuwe droom.

Vroeger had ik veel last van wedstrijdspanningen, waardoor ik tijdens de wedstrijd fouten maakte en punten verloor. Om me mentaal voor te bereiden op een wedstrijd, mediteer ik 2 keer per dag en doe ik oefeningen waar ik mijn trucs probeer te visualiseren. Op wedstrijddagen ben ik een beetje bijgelovig. Ik moet altijd eerst mijn kite uitlopen en mijn haar nat maken voordat ik het water op ga.

Omdat ik rondliep met een gekneusde hiel en maagontsteking, werd me eigenlijk geadviseerd de wedstrijd over te slaan. Toch had ik het gevoel dat ik kon winnen. Ik moest en zou meedoen. Ik kwam de verschillende rondes van het toernooi door en plaatste mezelf voor de finale. Om deze te winnen moest ik een dubbele draai en een salto doen, maar tijdens mijn afzet twijfelde ik te veel. Toen ik neerkwam, zakte ik door mijn knie. In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat mijn kruisband volledig was afgescheurd.

De blessure heeft me geleerd om geduldig te zijn. De Pippa van vóór de blessure had nooit wereldkampioen kunnen worden. Voor mijn blessure zag ik mijn succes als vanzelfsprekend; alles was me altijd voor de wind gegaan. Ik moest leren dat al je doelen niet vanzelf binnen handbereik komen. Zonder mijn blessure had ik mijn coach Bruce nooit ontmoet en was ik mentaal en fysiek nooit zo sterk geweest als nu. Vóór mijn blessure was ik zo obsessief bezig met kiten dat ik vergat te eten of te slapen. Ik laat mij nu adviseren door een diëtist en een trainer.

Ik heb al weer volle bak kunnen trainen. Eerst in Oman en daarna in Brazilië. Ik deed weer de dubbele draai met salto, waarmee het toen allemaal mis was gegaan, en heb ook al een nóg betere trick, maar die hou ik natuurlijk nog even geheim, haha.

Alles ging dus supergoed. Tot ik halverwege mijn tijd in Brazilië weer crashte en een gekneusde rib opliep. En die kneuzing is daarna een breukje in het kraakbeen geworden, waar ik nu van moet herstellen. Ik richt me daarom nu vol op 2024. Beter om de tijd te nemen voor mijn herstel en straks écht klaar te zijn voor de eerste WK-wedstrijden.

Ik plan helemaal niet zo ver vooruit. Mijn doel is om iets te doen waar ik blij van word en energie uit haal. Op dit moment is dat puur het kitesurfen. En dat gaat verder dan alleen het op mijn bord staan. Zo is onlangs de Red Bull ‘King of the Air’ geweest. Dat is een van de grootste kite-events ter wereld, maar nog niet open voor vrouwen. Ik was er daarom alleen als presentatrice, maar dat vind ik ook erg leuk. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mensen enthousiasmeren voor het kitesurfen.

Ja, bij het kitesurfen moet je op veel punten nog zelf het wiel uitvinden. Het is nog lang niet zo goed geregeld als bij andere sporten. Je moet heel ondernemend zijn om alles te kunnen betalen. Je moet je eigen coach en staf vinden, sponsors zoeken. Ik wil het niveau en het aanzien van de sport omhoog halen. Daarom push ik mezelf zo hard. Er moet ook een ‘Queen of the Air’ komen, dus daar ben ik voor aan het strijden.