Van één podium op Dance Valley tot een uitverkocht stadion in Sydney: welkom in de showwereld van event-architect Sander Reneman
Eurovisie, de Formule 1, Burning Man… TWOFIFTYK, het bedrijf van Sander Reneman en zijn partners Kevin en Carlo, zorgt voor het show- en stagedesign van deze en vele andere mega-events. Wij volgden hem tijdens A State of Trance in Rotterdam Ahoy. “Ik ben hier altijd bezeten van geweest.”
Terwijl de beats door de speakers dreunen, loopt Sander Reneman (1978) door de tochtige catacomben van Ahoy naar Area 1, de grootste van de 5 verschillende stages van A State of Trance. Het wereldberoemde trance-event van Armin van Buuren vindt dit jaar voor het eerst in Rotterdam plaats. Vol enthousiasme gebaart Sander om zich heen. “Dit is waar Armin draait,” wijst hij, “er kunnen 16.000 mensen in en als hij hier straks staat, is het rammetje vol.” Volgeladen heftrucks zoeven links en rechts langs hem heen, maar Sander beweegt zich onverstoorbaar naar een grote tafel in het midden. “Hier is het front of house, het epicentrum van waaruit alles gebeurt. Audio, licht, video; alles wordt hier aangestuurd. Het is eigenlijk best onvoorstelbaar dat alles wat we bedacht en gemaakt hebben uiteindelijk vanaf zo’n kleine plek wordt aangestuurd.”
“Let’s go!, met zijn allen zenuwachtig zijn, dát is waar je het voor doet”
TWOFIFTYK?
Het verhaal van Sander leest als The American Dream. Hoe hij met een groepje twintigers in 2008 vanuit een anti-kraaklocatie in Eindhoven een bedrijfje in showcreatie opricht en hierin uiteindelijk uitgroeit tot een van de grootste spelers binnen de wereldwijde entertainment industrie. “Ik ben op mijn achttiende na het grafisch lyceum de dance- en muziekscene ingerold. Met een aantal jongens organiseerde ik feestjes die we helemaal zelf bouwden. In 2003 werden we opgepikt door Dance Valley. Mochten we daar opeens het podium gaan ontwerpen en bouwen. Wekenlang bivakkeerden we in een legertent op het terrein met een Duitser die goulashsoep voor ons maakte.“ Het enthousiasme is nog altijd hoorbaar in zijn stem. “Uiteindelijk ben ik bij een technisch productiebedrijf gaan werken, waar ik Carlo en Kevin leerde kennen, en kwam er een aanvraag voor Extrema Outdoor binnen, budget: 250.000 euro... En zo was TWOFIFTYK geboren. We wilden een one-stop-shop creëren. Een soort ridders van de ronde tafel in allerlei disciplines. Van set design tot show creatie, grafisch ontwerp en concepting tot volledige festival branding."
“20.000 man iets kunnen laten beleven wat jij onder je vingers hebt, dat blijft magisch”
Van papier naar realisatie
Inmiddels wandelen we naar Area 2, waar een enorme kooiconstructie in elkaar wordt gezet. Sander wijst omhoog: “Hier staat het publiek straks in, helemaal rondom de DJ, dat wordt super vet.” Het zijn precies dit soort dingen waar hij elke dag weer zijn bed voor uitkomt. “Ik vind het ontzettend tof om mooie dingen te maken. 20.000 man iets kunnen laten beleven wat jij onder je vingers hebt, dat blijft magisch.” Een van zijn mooiste herinneringen is Stereosonic in Sydney. “Dat was dik uitverkocht met 60.000 man publiek. We kwamen door die catacomben en je hoorde dat hele stadion kolken. Dat gevoel van let’s go!, met zijn allen zenuwachtig zijn, dát is waar je het voor doet. Ik ben hier altijd bezeten van geweest, vind het prachtig om mooie dingen te ontwerpen en het van papier naar realisatie te zien gaan. Dat creatieve proces is gewoon een feestje. Uiteindelijk is een DJ maar een poppetje dat het publiek in een bepaalde sfeer wil meekrijgen. Wij zijn degenen die dat visueel maken.”
"Kensington, Sharon den Adel, Mr. Probz… We hadden ze allemaal"
Een héél 'land' als klant
Inmiddels zijn het al lang niet meer alleen danceshows waar Sander en zijn team hun creativiteit op loslaten. “We zijn steeds breder gegaan. Van festivals en andere grootschalige events naar de Formule 1 en drone shows voor Burning Man.” En zelfs na 16 jaar komen nieuwe opdrachten soms uit verrassende hoeken. “Onlangs zijn we gevraagd om de volledige entertainmentstrategie voor een land te bedenken. De visuele uitstraling ontwerpen van een heel lánd!”. Hij lacht: “Op zo’n moment moet ik mezelf toch weer even knijpen en denk ik: hoe ben ik hier nou in godsnaam weer terecht gekomen?”
Toch beseft hij ook dat het net zo makkelijk weer over kan zijn. “TWOFIFTYK is altijd in de slipstream meegegaan. We hebben ons kunnen door ontwikkelen. Heel eerlijk: we hebben ook gewoon geluk gehad en waren er op het goede moment en op de goede plek. Maar de techniek en softwareprogramma’s ontwikkelen zich tegenwoordig zó snel. Aanwas van jong talent is voor ons ontzettend belangrijk, anders word je ingehaald. Maar er komt vanzelf weer zo’n groepje jongens zoals wij 16 jaar geleden.”
De Super Bowl halftime show…
Aangekomen in Area 3 leunt Sander op de balustrade en kijkt uit over de nog lege Ahoy Arena waar decorbouwers volop aan het werk zijn. “Straks is dit allemaal net zo snel weer weg als dat het opgebouwd is”. Met een lach: “Toen ik nog aan de technische kant werkte, vond ik dat verschrikkelijk. Stond je 2 weken lang te bouwen en de show was nog niet afgelopen of er stond al weer een horde mensen klaar om alles in één keer als een soort storm naar beneden te trekken. Daar kon ik heel slecht tegen. Zo’n show wordt echt een kindje van je.”
Na 16 jaar zijn er heel wat kindjes die de wieg van TWOFIFTYK verlaten hebben. “Ik heb veel dingen waar ik trots op ben. Zoals The Best of Armin Only shows in de Amsterdam Arena. Dat is in Nederland toch wel de holy grail. We zijn toen echt heel ver gegaan om een 4 uur durende show te maken. Kensington, Sharon den Adel, Mr. Probz… we hadden ze allemaal. Dat was wel een van mijn hoogtepunten.”
"Ik wil nu vooral het bedrijf verder brengen in plaats van mezelf"
Toch zijn er nog dromen genoeg. De openingsceremonie van de Olympische Spelen bijvoorbeeld, of de Super Bowl halftime show. “Dat zijn mega prestigieuze projecten.” Een korte stilte. “Maar toch had ik vroeger een sterkere drang om dat soort dingen te willen doen. Wat ik nu vooral erg tof vind is dat we met TWOFIFTYK echt een legacy aan het bouwen zijn. Ik wil nu vooral het bedrijf verder brengen in plaats van mezelf. Ons team is zó hecht, we zijn een soort familie, kennen elkaar door en door.” Hij denkt even na, en zegt dan. “Als ik ooit stop, dan wil ik weten dat ik het hoogst haalbare eruit heb gehaald. Niet terugkijken en denken: had ik maar. Dát is nog elke dag mijn drijfveer.”