“Er zijn heel veel dansers en maar heel weinig werk. Alleen de sterksten overleven”

“Het was al heel snel duidelijk dat ik een erg beweeglijk kind was. Ik was altijd aan het rondhuppelen en creatief bezig. Mensen vragen mij vaak of ik altijd al heb willen dansen, maar ik draai het vaak om. Ik heb dans niet gekozen, dans heeft míj gekozen. Dat is meer op een spiritueel level, maar zo voel ik het echt. Als ik dans word ik een ander persoon, ik raak in een soort extase. Toen ik een jaar of 4 was ben ik op kinderballet gegaan en vanuit daar heb ik me steeds verder ontwikkeld. Op mijn 17e schreef ik me in voor de dansopleiding Urban Contemporary aan de School voor Hoge Kunsten in Amsterdam en in 2013 won ik de eerste prijs in de Eurovision Young Dancers Competition.”

“Ik weet niet of het per se mijn doorbraak was. Er zijn meerdere momenten in mijn carrière geweest die me naar een volgend level hebben getild, maar het heeft me veel gebracht. Ik kreeg daarna een beurs aangeboden om bij de American Peridance Contemporary Dance Company in New York te komen dansen. Dat was echt geweldig. New York heeft een enorm groot hart voor dans. Toch voelde ik na 1,5 jaar de uitdaging niet meer. Ik maakte heel snel grote stappen binnen het gezelschap en hoe geweldig het ook was: ik voelde dat het tijd was voor iets anders. Toen kreeg ik de kans om in Israël te gaan dansen bij de Kibbutz Contemporary Dance Company waar ik nog 3,5 jaar heb gedanst voor ik weer naar Nederland terug ben gekomen.”

“Absoluut! Ik ben iemand die echt vaart op mijn guts, mijn intuïtie. Dat is ook de reden dat ik vanuit Israël toch weer naar Nederland gekomen ben, ik wilde terug naar Europa. Europese dans is diverser, er kan hier meer. Ook kreeg ik in 2017 een contract aangeboden bij ICK Dans Amsterdam, wat best bijzonder is in de danswereld. Er zijn heel veel dansers en maar heel weinig werk. Alleen de sterksten overleven. Zeker voor dansers van kleur is het heel moeilijk om op bepaalde plekken te komen.”

“Helaas wel. Van de 80 dansers bij Het Nationale Ballet zijn er bijvoorbeeld maar 2 zwart. Ze zijn er wel, maar het zijn er niet veel. Je mag meedoen, maar niet altijd. Toen ik vanuit Amerika terugkwam in Europa merkte ik dat zwart en wit hier heel erg een ding waren. In Amerika was ik gewoon de Néderlandse danser, hier was ik opeens ‘de zwarte danser’. Ik ben voor mezelf blij dat ik op jonge leeftijd al een bepaald level bereikt heb en grote dingen heb kunnen doen. Op die manier word je bekender en aantrekkelijker voor anderen. Ik gun dat andere jonge dansers ook, ongeacht kleur. Het heeft mij nog meer geïnspireerd om mijn eigen werk te gaan maken en mijn eigen manier van aanpak te ontwikkelen.”

“Ik merkte dat er innerlijk dingen in mij aan het veranderen waren. Choreografie trok mij heel erg aan. Het werken met lijven, het vertellen van verhalen. Toen heb ik besloten weg te gaan bij ICK en voor mezelf te beginnen zodat ik me kon focussen op mijn eigen interesses. Diversiteit was op dat moment ook al een heel actueel thema. In mijn werk zit altijd een maatschappelijk thema, een boodschap. Dat is voor mij erg belangrijk. We leven in een tijd waarin we veel meer de dialoog met elkaar moeten aangaan. Met elkaar in gesprek op een menselijk level, dat mist nu heel erg. Hoe kan ik een voorbeeld zijn? Hoe krijg ik mensen mee in mijn verhaal? Hoe laat ik ze voelen wat ik voel? Dat zijn dingen waar ik me mee bezighoud. Met mijn voorstelling They/Them over onderhuids racisme, werd ik in 2019 samen met collega-choreograaf Christian Yav genomineerd voor de prestigieuze Zwaan voor Meest Indrukwekkende Dansprestatie. En we wonnen de Leo Spreksel Award. Dat zijn mooie dingen. En toen kreeg ik opeens een belletje voor het project van Beyoncé…”

“Zij heeft mijn werk opgepikt, gezien wat ik maak. Dat was echt een bevestiging voor mijzelf, op persoonlijk niveau. Beyoncé kan met iedereen werken, maar ze koos mij voor haar visuele album Black is King. Soms is het even troebel in je hoofd, weet je niet meer waar je het allemaal voor doet. Dit was echt even een reminder. Ze had niet alleen interesse in mij als danser, maar in wat ik te zeggen heb met mijn lijf, mijn verhaal. Ik voelde dat al het harde werken niet voor niets was geweest. Omdat ik blind ben aan mijn linkeroog heb ik me altijd een beetje een alien gevoeld. Maar door die beperking heb ik wel een extra drive om me te bewijzen. Blind of niet, ik draai 4 pirouetten! Dat je dan door zo’n wereldster uitgekozen wordt, was voor mij een enorme boost.”

“Er komt veel bij kijken. Mensen denken dat ik de hele dag in de dansstudio zit, maar ik heb ook vaak business meetings. Het is oneindig hoeveel werk er gedaan moet worden. Muziekkeuzes, thematiek, marketing, financiële onderhandelingen, het welzijn van de dansers. Ik heb zoveel verschillende hoedjes op. Toch geniet ik er wel echt van. Zelfs van zakelijke besprekingen. Zo’n meeting is eigenlijk ook een soort van performance als je erover nadenkt, haha. Ik zie ze als een uitdaging, leermomenten. Ik sta er als onafhankelijk persoon, als Sedrig Verwoert. Ik vertegenwoordig geen gezelschap maar mezelf. Dat vond ik in het begin best spannend.”

“Het maken van harde keuzes vind ik moeilijk. Dat is van nature niet hoe ik ben. Dan ben ik degene die moet zeggen dat er minder werk is voor een danser, omdat het geld ergens anders nodig is. Financiële gesprekken voeren, vind ik ongemakkelijk, maar het moet nu eenmaal voordat je artistiek met iemand verder kan. Mijn volgende stap is om mijn business te vergroten, zodat andere mensen zich met dat soort dingen kunnen bezighouden en ik alleen nog creatief en artistiek bezig ben. Voor mezelf ben ik streng. Een productie is altijd een product van mij, het is mijn naam die er onder staat. Recensenten schrijven over míj. Ik werk hard, maar dit zijn wel de jaren waarin je ervoor moet gaan.”

“Een eigen gezelschap oprichten, een eigen platform. Ik zou graag leider zijn van een artistiek instituut en daarmee naar de volgende laag in mijn werk gaan. Niet alleen toneel, maar multidisciplinair. Ik wil op een educatieve manier te werk gaan. Zoveel mogelijk kunst maken en onderbelichte verhalen delen om mensen dichterbij elkaar te brengen. Dat het publiek het voelt en begrijpt wat ik wil overbrengen. Dat is een doel waar ik heel hard voor aan het werk ben.”