BNNYHUNNA: ‘Muziek zit in mij. Mijn composities zijn daar slechts een uiting van’
BNNYHUNNA (lees: Benjamin Ankomah) begon op jonge leeftijd met het maken van muziek en hij is hier eigenlijk nooit mee opgehouden. Hij herinnert zich nog goed hoe hij op vroege zomerochtenden gewekt werd door het gezang van zijn moeder en hoe zijn vader, kerkmuzikant en highlife bassist, hem meenam naar zijn optredens. Als producer maakte hij muziek voor Winne, Yung Nnelg en Rimon. Eerder dit jaar kwam hij met zijn eigen debuut-EP: SINTHA - een instrumentaal album met Afrikaans-Caribische invloeden. Benjamins muziek is diep persoonlijk en zit vol emotie. Zijn nummers brengen een bepaalde nostalgie teweeg die de luisteraar meevoert naar een sentimentele werkelijkheid vol liefde en kwetsbaarheid.
Hoe ontdekte je jouw talent voor muziek?
Toen ik nog klein was kreeg ik van mijn moeder een keyboard voor mijn verjaardag. Op de tv speelde een gospelversie van Bob Marley’s ‘No Woman No Cry’ aan. Het nummer heette ‘No Jesus No Lie’. Na het die ene keer gehoord te hebben, speelde ik het nummer al vlot mee op mijn keyboard. Een paar weken later speelde ik het nummer compleet op gehoor. Het was voor mij een heel onbewust proces, maar het was de aftrap van een liefde voor het ontleden van en het filosoferen over muziek die me nooit meer verlaten heeft.
Je bent een multi-instrumentalist. Je bespeelt de keys, drums, de gitaar, de basgitaar en de fagot. Is dat vanzelfsprekend voor jou?
Muziek zit in mij. Mijn composities zijn daar slechts een uiting van. De vastberadenheid die ik voelde op het moment dat ik ‘No Jesus No Lie’ naspeelde, veroorzaakte een impuls om te creëren. Ik ben hier en daar op les gegaan, maar naast de piano en de fagot heb ik mezelf eigenlijk alles aangeleerd. Met alle instrumenten klikte het gewoon. Ik hoefde er niet over na te denken, ik deed het gewoon.
Met welke projecten ben je momenteel bezig?
Ik heb de afgelopen tijd veel projecten afgerond. Ik heb de muziek verzorgd van twee theaterproducties: Angry Young Men en Hier zijn we koningen. Ook heb ik de muziek gemaakt voor de documentaire van Omroep Zwart over de Bijlmerramp. Daarnaast speel ik iedere zondag in de kerk. Ik speel ook in de band van Rimon, waar ik de muzikanten begeleid. Naast deze projecten zit ik momenteel midden in de opnames van mijn vervolgproject.
Heeft jouw achtergrond in de kerk invloed op jouw muzikaliteit?
Het geloof speelt nog steeds een grote rol in mijn leven. Ik ga iedere zondag naar de kerk en geloof nog steeds diep in God. Met mijn muziek probeer ik mensen heel bewust de liefde van God te laten voelen. Het brengt een staat van rust met zich mee. Mijn melodieën brengen een diepe staat van ontspanning teweeg. Ik creëer dynamische energieën waarmee ik hoop dat mensen ontspanning en kracht vinden om zichzelf te overstijgen. Mijn muziek is niet gewoon mellow. Ik wil mensen een bepaalde houvast geven in moeilijke tijden.
Hoe probeer je die emotie te vangen in je muziek?
Ik probeer veel te experimenteren. In dat proces blijf ik vaak hangen in de tonen en de frequenties die mij kracht geven en mij in een etherische staat van ontspanning brengen. In de volgende stappen van het maakproces probeer ik die energie vast te houden. Alle nieuwe toevoegingen moeten bijdragen aan datzelfde gevoel. Het moet niet een momentopname zijn. Als ik hetzelfde nummer een week later luister, moet het me opnieuw meevoeren naar diezelfde plek. Dat effect kun je op verschillende manieren bereiken en varieert iedere keer.
Omschrijf: creativiteit betekent voor mij…
Creativiteit is voor mij iets ongrijpbaars. Het heeft iets weg van een bootradio waarmee je zoekt naar een verloren radiosignaal. Je weet niet waar je precies moet zoeken, maar probeert in de richting van de sterkste frequentie te blijven varen. Het is heel intuïtief. Je hebt bepaalde patronen in je muziek die jouw stijl kenmerken, maar het blijft gissen. Ik zie mezelf niet echt als muzikant, maar meer als componist. Ik ben altijd bezig met het ontleden van muziek. Ik hoor klanken en geluiden die de gewone luisteraar niet opvallen. Laatst stond ik op een roltrap op Schiphol die een piepend geluid maakte. In dat geluid hoorde ik een melodie, dus dat heb ik toen opgenomen met mijn telefoon.
Wat waren de sleutelmomenten op jouw muzikale pad?
Frank Ocean’s Channel Orange opende een nieuwe wereld voor me. Het was een album met ontelbare en ongrijpbare dimensies, maar was tegelijkertijd super laagdrempelig. Ik lag op bed, deed mijn oortjes in, zette het album op en werd mee op reis genomen. Het leidde tot een euforie waarin ik eventjes helemaal alleen was op de wereld. Het leerde me dat muzikaliteit niet het een óf het ander hoeft te zijn. Muziek kan heel veel verschillende dingen tegelijkertijd zijn. Kendrick Lamar’s Good Kid Mad City en To Pimp A Butterfly zijn ook twee van dat soort albums. Het zijn albums waar jazz en gospel hand in hand gaan met hiphop. In de hiphop die ik daarvoor luisterde, hoorde ik geen piano, geen gitaar of echte drums. Kendrick en Frank deden me inzien dat ik mijn wereld van instrumenten kon injecteren in de hiphopwereld en wat er muzikaal mogelijk is. Ze hebben mijn passie voor hiphop gevormd en hiermee mijn ambitie om te produceren.
Wat is je stip op de horizon?
Ik wil nu vooral wat rust pakken en mezelf openstellen voor inspiratie, zodat ik me kan richten op mijn eigen project. Ik ben bezig met een nieuw album, een project waarin ik verschillende mediums samenbreng. In het project vertel ik meer over mezelf dan ik eerder deed. Meer dan in SINTHA. Waar mijn eerdere werk veel leunt op instrumenten, wil ik in dit project meer werken met poëzie. Het wordt een collectie van goede momenten en mooie herinneringen. Dit wil ik combineren met een fysiek optreden wat neigt naar een theatershow met een verhaallijn.