De draagbare puzzels van Iris Nijenhuis
De opvallende sieraden van Iris Nijenhuis weten de aandacht van menig voorbijganger te grijpen. Ze ontwikkelde een eigen techniek waarbij losse, lasergesneden puzzelstukjes van textiel de basis vormen van ieder ontwerp. Met haar modulaire design geeft Iris textiel een nieuwe, constructieve dimensie, waar geen naaimachine, stiksels of lijm aan te pas komen.
Je omschrijft je werk als: ‘I try to extend the value of textile by extracting the essence and adding functionality to the fabric.’ Wat bedoel je hier precies mee?
Het uitgangspunt van mijn puzzelconcept is textiel een constructieve waarde te geven zonder het gebruik van stiksels of lijm. Op deze manier vormt textiel de basis voor het ontwerpproces. Ik heb het modulaire systeem zo ontwikkeld dat ieder onderdeel met de jaren vervangen kan worden. Kopers kunnen er na een tijdje ook een ander ontwerp mee creëren, maar de meesten durven het niet uit elkaar te halen.
Hoe heeft jouw visie zich ontwikkeld?
Tijdens mijn afstuderen aan het Amsterdam Fashion Institute deed ik onderzoek naar het potentieel van textiel. Ik wilde het een constructieve waarde geven.
In mijn afstudeerwerk was de techniek nog vrij experimenteel. Toch zag ik tal van mogelijkheden. Hier begon mijn drive om mijn techniek verder uit te werken en dit heeft me eigenlijk niet meer losgelaten.
‘Het was eigenlijk helemaal niet mijn bedoeling om sieraden te maken’
Rome is niet in een dag gebouwd. Hoe ben je tot de ontwikkeling van jouw innovatieve techniek gekomen?
Ik ben afgestudeerd in Fashion Design in de richting 2D-design & textielontwerp. Mijn eerste draagbare try-out met een soortgelijke puzzeltechniek was een jurk die ik heb ontwikkeld voor een expositie, bestaande uit 1400 puzzelstukken afkomstig van een oude, leren stoel. Maar na het maken van de jurk realiseerde ik me dat deze toepassing niet haalbaar was voor draagbare en verkoopbare items. Mijn interesse lag meer in het ontwikkelen van toegankelijke items. Ik ben daarom kleiner gaan werken. Ik kwam uit op halssieraden en kraagjes. Later ook armbanden, oorbellen, vlinderdasjes en chokers. Zo belandde ik per toeval in het sieradensegment.
En hoe werkt het maakproces in de praktijk?
De stoffen worden in mijn atelier met de laser in kleine puzzelstukken gesneden. Daarna worden de puzzelstukjes met de hand in elkaar gezet, zonder het gebruik van steekjes, stiksels of lijm. Ik heb met het maken van draagbare kunstwerkjes mijn eigen niche gecreëerd. Dat ik naast designer ook ondernemer ben, is voor mij niet vanzelfsprekend. Creëren gaat mij van nature goed af, maar verkoop is een heel ander vak. Het is altijd zoeken naar een goede balans tussen het kunstzinnige en het commerciële. Het blijft een uitdaging om ambacht en een tijdrovende techniek met elkaar te combineren ‒ en je product tegelijkertijd ook toegankelijk te houden voor een breed publiek.
Kan jouw techniek toegepast worden op alle materialen en stoffen?
De materialen die geschikt zijn voor mijn techniek, zijn erg specifiek. Lang niet iedere stof is geschikt. Ik maak vooral gebruik van scuba, softshell, alcantara en PU-kunstleer. Voor draagbare items is het namelijk beter dat de grondstof van de textiel synthetisch is. Door het lasersnijden schroeien de randen dan mooi dicht en gaat het niet rafelen. Deze technische stoffen zijn daarnaast ook erg soepel, stevig en duurzaam.
Wat is jouw favoriete stuk uit je collecties?
Mijn favoriete ontwerp is ‘The Superb Necklace - double layered’. Hij is helemaal dubbel gelaagd en reversible. De ene kant glimt en is feestelijk en elegant, terwijl de andere kant heel grafisch en kleurrijk is. Twee verschillende looks in één ontwerp.
Welke sieradenmaker inspireert jou?
Ik heb veel bewondering voor Uli Rapp. We hebben veel raakvlakken. Ook zij ontwikkelde haar eigen techniek. Ze werkt met een combinatie van medisch plastic en zelf bedrukt textiel. Hiermee maakt ze tweedimensionale items die edelstenen en parelkettingen simuleren.
Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?
De komende tijd wil ik meer richting de kunstwereld bewegen. Ik wil mezelf blijven prikkelen en uitdagen om nieuwe vormen en werelden te ontdekken. Ik werk momenteel aan een serie wandobjecten. Het is nog in de experimentele fase. Samen met een van mijn stagiaires doe ik materiaal- en kleurstudies en zoeken we naar nieuwe manieren van wandbevestiging. Ik zie hier ontzettend veel artistieke mogelijkheden. Met deze serie hopen we een nieuwe richting in te slaan. Het geeft mij ook de mogelijkheid om een bredere doelgroep aan te spreken dan nu met alleen de draagbare accessoires.
Hoe ziet de toekomst van mode er volgens jou uit?
Het is tegenwoordig enorm lastig om betaalbaar lokaal te produceren. Daarnaast zijn we gewend geraakt aan ‘underpriced goods’, die over de hele wereld verscheept worden voor belachelijk lage portokosten. Ik hoop dat de consument zich in de toekomst beter gaat realiseren dat ‘iets maken’ van begin tot eind veel tijd en aandacht kost; dat we inzien wat er allemaal komt kijken bij de productie. Dat we gaan inzien wat de realistische waarde van een product is.
