De analoge liefdesverhalen van Bart Kuykens
Zwart-wit foto’s waren zelden zo kleurrijk als die van Bart Kuykens. Gewapend met een Kodak 400TX legt de Belg de liefdesverhouding tussen mens en machine vast.
Bart 's project A Flat 6 Love Affair is het liefdeskindje van zijn passie voor fotografie en zijn liefde voor Porsche. Hij ontwikkelde de twee passies tijdens zijn korte carrière als model en door een ‘verkeerde opvatting’ dat Porsche het symbool is van succes.
A Flat 6 Love Affair
De fotografie van Bart spreekt boekdelen. Zijn visuele verhalen zijn gebundeld in de zevendelige boekenserie A Flat 6 Love Affair en is een collectie van harde en zachte beelden. Hij heeft een intense passie voor analoge fotografie. Hij haalt zijn inspiratie uit de muziek en design uit de jaren 70. De artistieke vader van twee heeft een eigen manier van werken en doet dat het liefst alleen. Als de Belg op zoek is naar ontspanning, kruipt hij in zijn vintage Porsche 911 T óf hij sluit zich op in zijn doka.
In een interview onthult de 46-jarige kunstenaar waarom hij grenzen ziet als denkbeeldige lijnen, wie en wat hem inspireert en waarom hij zich geen zorgen maakt over onscherpe foto’s.
Hoe is jouw liefdesverhouding met fotografie gestart?
Mijn passie voor fotografie ontstond tijdens mijn modellencarrière. Tijdens de shoots had ik geen interesse in het aannemen van de juiste pose. Ik was geïnteresseerd in de andere kant van de camera; de lenzen, de fotografie. Ik genoot intens van de kans om het perfecte moment vast te leggen. Dat doe ik nog steeds. Iedereen kan de theorie van het fotograferen leren, maar dat maakt je nog geen goede fotograaf. Fotografie is voor mij veel meer dan alleen een vak. Het is een manier van leven.
Wat is jouw favoriete camera als je op pad bent?
Op het moment gebruik ik voor mijn 35 mm foto’s de Hasselblad H1 medium format en de Leica R7. Ik hou van dit soort camera’s. Sommige mensen willen dat ik digitaal schiet, maar dat doet iedereen; daarom maak ik liever analoge zwart-wit foto’s. Voor mij is fotografie altijd zwart-wit. Beide camera’s sluiten perfect aan op dat deel van mijn persoonlijkheid. Ze wijken beiden af van de norm. Daarbij heb je nog het licht, het contrast en de diepte. Sommige mensen denken dat een dure camera gelijk staat aan een betere foto. Maar eigenlijk gaat het vooral om wat je fotografeert.
Jij neemt vooral analoge foto’s in zwart-wit. Is dat het handelsmerk van jouw verhalen?
Alleen op deze manier maak ik foto’s van bijzondere kwaliteit. Ik werk wel eens met een digitale camera, maar dan mist mijn beeld toch die ‘wow’-factor. Digitale fotografie is snel, scherp en heeft een weelde aan megapixels, maar alleen met analoog leg ik de ware schoonheid van het moment vast.
Hoe zou je jouw stijl omschrijven?
Ik zou mijn eigen stijl omschrijven als donker en hoekig. Ik maak me hierbij eigenlijk nooit druk over focus; het benadrukt de analoge film. Verder probeer ik altijd te werken met daglicht. Ik probeer namelijk de stemming te vangen.
Waar kwam je idee voor A Flat 6 Love Affair vandaan?
Rond 2015 fotografeerde ik een aantal vrienden met hun Porsches. Ik heb een Nederlandse vriend op de foto gezet met zijn 912. Ik was zo enthousiast dat ik eigenlijk direct door wilde naar de volgende. En toen nog een en nog een. Ik kon eigenlijk niet stoppen totdat ik een heel boek bij elkaar had. Aan het begin was ik bang voor sommige Porsche-eigenaren. Ik was bang dat ze onaardig zouden zijn of arrogant, maar het tegenovergestelde bleek waar. We spraken allemaal dezelfde taal; de taal van de Porsche. Ik besloot zeven delen te maken, een voor iedere letter van het merk; één boek per jaar. Zeven jaar vol liefdesverhalen tussen Porsche en eigenaar.
Wat kan je ons vertellen over je eigen liefdesaffaire met Porsche?
Ik zou mezelf niet classificeren als typische Porschefan. Maar ik hou van auto’s, ik hou van de gemeenschap, ik hou van de weg en ik hou van de reis. Wat mij het meest inspireert, is toch wel het verhaal achter iedere Porsche. Mijn eerste klassieke auto was een VW Karmann Ghia. Die kocht ik toen ik twintig was en verkocht ‘m twee jaar later. Ik had de onderhoudskosten enorm onderschat. Tien jaar later liet mijn buurman mij zijn Porsche 911 uit 1971 zien. Ik was betoverd en dat ben ik nog steeds. Ik kocht een Carrera 3.2 uit 1985. Dat is waar mijn zoektocht naar de perfecte Porsche begon. In die zoektocht verkocht en ruilde ik tal van auto’s. Tot ik me realiseerde dat ik een illusie achterna zat. Zoiets als een perfecte Porsche bestaat namelijk niet. Iedere Porsche heeft zijn eigen unieke verhaal. Op het moment ben ik tevreden met mijn 911 GT Silver uit 1970.
Welk deel van een oude auto fascineert jou het meest?
De vorm. Het verhaal dat de auto vertelt. En de roestplekken.
En als er iets stuk gaat in je 911, repareer je dat dan zelf?
Absoluut niet, altijd door een professional. Ik heb geen geduld voor reparaties. Ik zou alles alleen maar erger maken. In een heel zeldzaam geval bedek ik een kleine deuk met een sticker.
Wie of wat inspireert jou?
Ik laat me inspireren door muziek, design en architectuur. Ik vind het interieurontwerp uit de jaren 70 fantastisch. Als het om mensen gaat, laat ik me inspireren door persoonlijkheden met een ijzersterke werkethiek; mensen die mijn motto delen. Sta vroeg op en bereik een hoop! Op fotografisch vlak heb ik veel bewondering voor Anton Corbijn.
Waar geloof je in?
Ik geloof vooral in mezelf. Wonderen bestaan niet, dus ik werk hard en koester een sterk geloof in mezelf. Niets komt vanzelf.
Waar droom jij momenteel over?
Op het moment droom ik over een lunch op een zonnig terras in Los Angeles. Wanneer het niet om mijn passie en mijn werk gaat, ben ik best een dromer. Maar niet wanneer ik aan het werk ben. Dan is het tijd voor actie.
Waar heb je spijt van?
Er zijn een aantal dingen, maar die zijn te alledaags om hier te benoemen. Frank Sinatra’s My Way typeert mij, de manier waarop ik dingen doe. Je ziet het terug in mijn fotografie.
Wie zou je graag een keer willen fotograferen?
Al Pacino en Keith Richards.
Wie zou jouw favoriete bijrijder zijn voor een lange trip?
Dat is een moeilijke vraag. Dat hangt volledig af van hoe lang de trip duurt. Om heel eerlijk te zijn, vind ik het heerlijk om alleen in de auto te zitten. Na een paar uur op de weg, bereik ik een staat waarin mijn gedachten vrij zijn. Een staat waar ik één word met de weg; dat is een geweldig gevoel.
Bekijk hier meer foto's van Bart.