Diederik Schneemann geeft nostalgie een tweede leven
Waar anderen producten zien, ziet Diederik Schneemann verhalen. De kunstenaar en ontwerper onderscheidt zich met zijn werk door alledaagse objecten zo te hergebruiken dat ze een geheel nieuw tweede leven krijgen als exclusieve bruikbare kunstwerken. Aangespoelde teenslippers worden lampen, luciferdoosjes worden kasten en parfumflesjes worden kroonluchters. Met zijn speelse designs wil hij de kinderlijke verwondering in de kijker naar boven halen.
Je werkt vanuit meerdere disciplines; kunst, design, 3D-printen. Wat is voor jou de gemene deler in het werk dat je maakt?
Bijna alle dingen die ik ontwerp of maak, komen voort uit iets wat al bestaat. Dat kunnen alledaagse objecten zijn, maar bijvoorbeeld ook een bestaand ontwerp, waar ik vervolgens iets geks mee doe. Op die manier wil ik mensen op een andere manier laten kijken naar materiaal en objecten.
Wat drijft jou in je werk? Waar word jij enthousiast van?
Wanneer één plus één drie wordt. Neem bijvoorbeeld mijn Derde Smurfdynastie Mingvaas. De smurfen die ik daarvoor gebruikt heb, zijn handgeschilderd en afkomstig uit China. Voor mij was dit een eenvoudige rekensom: ‘Blauw-witte smurf, handgeschilderd, China. Dat moet een Mingvaas worden!’ Als die puzzelstukjes zo op hun plaats vallen, dan word ik daar echt blij van. En dat andere mensen het vervolgens ook nog waarderen, is natuurlijk helemaal fantastisch.
Wat is het effect dat je op anderen met je werk hoopt te hebben?
Ik ben niet iemand die belerende boodschappen verkondigt. Wat ik vooral wil, is mensen inspireren, blij maken of verbazen. En dat laatste vind ik misschien nog wel het leukste.
Toch lijken enkele van je werken een maatschappijkritische ondertoon te hebben, zoals de serie Rubdish, waarbij je Rotterdams afval transformeert tot kleurrijke gerechten.
Hoewel veel mensen het misschien denken, is Rubdish niet zozeer vanuit die gedachte ontstaan. Met veel van mijn producties, zoals de grote kasten of bureaus, ben ik enorm veel tijd kwijt. Pas maanden na het oorspronkelijke idee volgt de voldoening van het eindresultaat. Ik had behoefte aan wat kortetermijnvoldoening. Tegelijkertijd wilde ik spelen met de grenzen van herkenbaarheid. Zo kwam ik op het idee voor Rubdish, waarbij ik wil dat mensen zich afvragen: ‘Is het afval? Is het een gerecht?’ Een moment van vervreemding, waarbij je iets niet helemaal precies weet te plaatsen en daardoor je onverstoorde aandacht geeft.
Natuurlijk had ik voor dit project nieuwe materialen kunnen gebruiken, maar er ligt al zoveel voor het oprapen. Samen met fotograaf Aldwin van Krimpen en een grote boodschappentas, heb ik afval verzameld op plekken in Rotterdam, zoals bouwplaatsen en de Tweede Maasvlakte. Met een volle tas zijn we vervolgens de studio ingedoken, waar we afval benaderen als ingrediënten en transformeren tot een appetijtelijk gerecht.
Is er naar jouw idee wel een rol weggelegd voor designers wat betreft duurzaamheid, recycling en sociaal bewustzijn?
Absoluut. Wanneer je nu als productontwerper afstudeert, kom je er niet meer mee weg als je zomaar alles in plastic giet. De huidige generatie moet wel anders denken. Zeker in de westerse wereld mag je verwachten dat ontwerpen circulair zijn.
Voor de serie Cherished ‘verzamel je verzamelingen’. Waar vind je deze? En wat voor soort verzamelingen spreken jou aan?
Mijn verzamelingen komen overal vandaan. Je hebt natuurlijk Marktplaats, maar er zijn ook heel veel clubjes; de vereniging van suikerzakjesverzamelaars of de club van luciferverzamelaars. Zodra er iemand mee stopt, bellen ze mij. Er is zelfs zoveel aanbod dat ik keuzes moet maken.
Wat is voor jou de meest bijzondere verzameling die je bent tegengekomen?
Als ik een keuze moet maken, dan zijn het de luciferdoosjes. Deze verzamelingen komen van over de hele wereld; van Singapore tot New York tot de camping in Groningen. Doosjes van restaurants, supermarkten en zelfs acteurs. Mensen hebben de moeite genomen om de doosjes mee te nemen en te bewaren, wat maakt dat ieder doosje z’n eigen verhaal heeft. Ik heb bijvoorbeeld een doosje van Vista, het restaurant in het voormalige World Trade Center in New York. Of een doosje uit Korea van 1955. Mijn fantasie slaat dan op hol, want daar kwam je vroeger niet zomaar.
Waar werk je momenteel aan? Komt er een nieuwe collectie of serie?
Ik ben iemand die altijd in de weer is en de lat telkens weer een stukje hoger legt. Mijn vriendin zegt regelmatig: ‘Kijk eens om je heen, Diederik. Geniet van het moment.’ Maar dan ben ik alweer met morgen bezig. Toch denk ik dat het leven rijker zou zijn als we gelukkig waren met de kleine dingen. Vanuit die gedachte werk ik momenteel aan twee projecten, die ieder op hun eigen manier refereren aan de speelse, kinderlijke verwondering.
Voor PAN Amsterdam werk ik aan een serie speelse wolkjes. Bijvoorbeeld een wolkje met een gouden stoel, dat refereert aan ‘sitting on a cloud’, of een wolkje met een negen, dat refereert aan de euforische ‘cloud 9’.
Met het tweede project werk ik aan een animatie, wat ik ook nog niet eerder gedaan heb. Daarvoor heb ik een 3D-scan gemaakt van Samson, mijn zoontje van tien, die met z’n pyjama in de sneeuw staat en z’n tong uitsteekt om de sneeuwvlokjes te proeven. Een beeld wat we allemaal herkennen van toen we zelf nog kind waren. Deze hyperrealistische animatie heb ik vervolgens in een sneeuwbol geplaatst, waarbij een wervelwind van sneeuw overgaat in het poëtische dwarrelen van sneeuwvlokjes.
Benieuwd naar het werk van Diederik? Een deel van zijn collectie is tot november te bewonderen in MOYA - Museum of Young Art te Oosterhout. Voor aanvragen kun je terecht op diederikschneeman.com.