Van revalidatiecentrum tot kunstgalerij: het verhaal van Marcel van Luit
Met zijn surrealistische kunstwerken neemt Marcel van Luit kijkers mee naar fantasierijke werelden waarin je uren kunt wegdromen en telkens nieuwe dingen blijft ontdekken. Zijn werken worden getoond in prestigieuze kunstgalerijen van Parijs tot Los Angeles. Ook maakte hij werken voor beroemdheden als Lionel Richie, Drake en Paris Hilton. Toch is Marcels leven als succesvol kunstenaar niet vanzelfsprekend. Ruim twaalf jaar was hij werkzaam in de zorg, totdat hij plots getroffen werd door een zeldzame spierziekte, waardoor hij voor langere tijd verlamd raakte.
Hoe kijk je terug op je periode van ziekte en revalidatie? Hoe heeft deze periode je leven veranderd?
Het is een hele zware periode in mijn leven geweest, maar het heeft me uiteindelijk ook heel veel goeds gebracht. Doordat ik volledig verlamd raakte en daarna een lange tijd heb moeten revalideren, ben ik als een vorm van therapie digitaal gaan tekenen en gaan spelen met het bewerken van foto’s. Ik heb een tijd in een rolstoel gezeten. Alleen mijn bovenlichaam was weer actief. Ik moest elke dag allerlei therapieën volgen om mijn spieren te trainen. Het tekenen en digitaal bewerken hielp de spieren in mijn handen sterker te maken. Ik kon me er helemaal in verliezen omdat ik het zo leuk vond. In deze periode heb ik de basis gelegd voor de dingen die ik nu doe. Uit een hele donkere periode ontstond iets heel moois. Daarnaast heeft deze periode mijn hele kijk op het leven veranderd. Het leven en je gezondheid is niet vanzelfsprekend en hele heftige dingen gaan ook niet altijd aan jouw deur voorbij. Het heeft me echt geleerd om dankbaar te zijn. En dat is voor mij de sleutel tot geluk.
Ben je volledig autodidact digitaal kunstenaar? Of heb je ook een creatieve achtergrond?
Ja, ik ben volledig autodidact. Ik heb geen creatieve opleiding gevolgd en ook geen achtergrond in kunst of iets gerelateerd daaraan. Ik heb het altijd leuk gevonden om te tekenen en was daar als kind al erg goed in. Het is alleen nooit in me opgekomen om hier iets mee te doen. Het is heel natuurlijk ontstaan. Alles wat ik maak, komt uit mijn eigen hoofd. Ik denk dat ik dingen op een andere manier bekijk. Ik haal inspiratie uit de meest uiteenlopende dingen - vaak niet eens bewust.
Je bekijkt de wereld door de ogen van een kind en laat je inspireren door je zoons. Beïnvloedt het je werk dat je zoons Otis en James ouder worden en op een andere manier naar de wereld beginnen te kijken?
Mijn werk is altijd in ontwikkeling. Ik zie heel duidelijk de groei in mijn werk. Met verwondering kijken en onbegrensd denken in fantasie, zoals ik dat bij mijn kinderen zag toen ze kleiner waren, is nog steeds belangrijk voor me. Ik wil mezelf niet beperken en de vrijheid nemen om te maken wat ik zelf mooi en inspirerend vind. Ik kan mij volledig verliezen in de droomwerelden van het surrealisme. Naarmate mijn zoons ouder worden, laten ze mij vooral nieuwe manieren zien om te vertellen wat zich in mijn hoofd afspeelt. Op dit moment werk ik bijvoorbeeld aan mijn eerste sculptuur. Ook werk ik veel met animaties en grote video-installaties. Mijn zoons komen nu zelf met vette ideeën en concepten. Daarnaast wordt de betekenis van mijn werk dieper. Ik vind storytelling via mijn kunst heel belangrijk. Ik ontwikkel mezelf, mijn zoons ontwikkelen zichzelf en ik wil ze nog steeds graag levenslessen meegeven via mijn kunstwerken. Misschien groeit de diepgang van mijn werken hierin wel een beetje met hen mee.
