Martika Avalon droomt van een leven in New York
Als je kijkt naar haar waanzinnige portfolio, kun je wel zeggen dat fotografe Martika Avalon de Sanders (1990) een droombaan heeft. Ze reist de wereld over om inspirerende mensen vast te leggen op camera. Met haar werk probeert ze het mooiste in ieder van hen naar voren te halen. Haar volgende droom is een carrière in New York: ‘Mensen zijn daar op een heel ander level bezig met fotografie.’
Iedereen droomt, maar slechts sommigen maken er werk van. Zo is Porsche bijvoorbeeld ontstaan uit de vastberaden zoektocht naar de ultieme sportwagen. Op Discovered gaan we op zoek naar de nieuwe generatie dromers en brengen de unieke verhalen over hun drive en daadkracht.
Droomde jij er als jong meisje al van om fotografe te worden?
Nee, zeker niet. Fotografie is geen gebruikelijke passie voor kinderen. Niet toen ik opgroeide in ieder geval. Tegenwoordig is dat natuurlijk anders, omdat iedereen een smartphone heeft en kinderen al op jonge leeftijd foto’s maken. Daarbij was fotografie ook echt een mannenberoep. En dat is het nog steeds. Ongeveer driekwart van de fotografen is man, maar daar begint gelukkig wel verandering in te komen.
Wat was op dat moment jouw droombaan?
Daar was ik op dat moment eigenlijk nog niet mee bezig. Vanaf mijn vijfde danste ik intensief en volgde ik ook een dansopleiding aan het Lucia Marthas Institute in Amsterdam. Dansen was voor mij echt een grote passie, maar wel alleen als hobby. Op mijn zeventiende moest ik een keuze maken: doorstuderen of niet. Ik was mij er heel bewust van hoe het leven als professioneel danser eruit ziet en dat wilde ik niet. De keuze was dus snel gemaakt.
Wat veranderde er voor jou op dat moment?
Deze keuze haalde mij heel erg uit mijn comfort zone. Lucia Marthas was mijn familie, waar ik vijf dagen per week trainde en in de weekenden vaak ook nog optrad. Ik werd ineens geforceerd om na te gaan denken wat er nog meer was. Ik wist dat ik een creatieve opleiding wilde doen, maar de keuze voor fotografie is eigenlijk een beetje random geweest. Uiteindelijk heeft het goed uitgepakt.
Wat is het in fotografie wat jou zo aanspreekt?
Het is de combinatie van creativiteit en het sociale aspect. Dat je op zoek gaat naar de sterke kanten van de persoon je fotografeert, zodat je echt de persoonlijkheid kunt vastleggen. Daarbij ben ik iemand die bij routine vrij snel verveeld raakt. Voor mij is iedere opdracht een nieuwe uitdaging die ik met beide handen aangrijp. Iedere dag is anders. Ook heb ik het geluk dat ik met mijn werk veel mag reizen.
Wat is je meest memorabele bestemming geweest?
Dat is een heel moeilijke keuze. Enerzijds ben ik op de meest indrukwekkende locaties geweest, van New York tot in de woestijn van Dubai. Anderzijds zijn er ook bestemmingen die indruk maken met het werk dat je daar doet. Zo ben ik naar Senegal afgereisd om de fotografie en creative direction te doen voor een kledingmerk dat met een percentage van hun verkoop een bijdrage leverde aan de financiering van een lokale school in Gorom. Dat was een plek waar ik anders nooit was gekomen.
Wat is jouw specialisme als fotograaf?
Portretfotografie, waarbij ik het beauty-aspect in mensen naar voren wil halen. Waar bij andere fotografen de nadruk wellicht meer ligt op het artistieke of de kunstzinnigheid, is het voor mij echt belangrijk dat iemand krachtig op de foto staat. Het is mijn doel om het mooiste in de persoon naar voren te halen. En dan komen we weer terug op het sociale aspect van fotografie. Voorafgaand aan een shoot, tijdens make-up en styling ga ik vooral in observatiemodus. Hoe gedraagt iemand zich? Is het een rustige persoonlijkheid of juist aanwezig? Wat zijn de juiste angles? Vervolgens breng ik mensen op hun gemak, met een positieve benadering en door pluspunten te benadrukken. Zelf ben ik heel easygoing en moet een set voor mij een ontspannen sfeer hebben.
Zijn er ook tegenslagen geweest in je carrière?
Dingen zijn mij niet aan komen waaien, hoewel dat naar buiten toe soms wel zo lijkt. Ik ben als freelancer altijd mijn eigen agent geweest en dat is niet altijd even makkelijk. Mensen nemen je niet altijd serieus, zeker niet als vrouw. Je hebt de constante onderhandeling over je vergoeding. Zeker toen ik net afgestudeerd was, probeerden klanten me te testen. Je werkt hard om iets op te bouwen, dus je wilt eigenlijk geen nee zeggen. Nu ben ik gelukkig op een punt waar ik dat wel kan.
Welk project ben je het meest trots op?
Samen met Racky Westrik breng ik binnenkort het koffietafelboek Seat at the Table uit, met interviews en portretten van succesvolle zwarte ondernemers uit de creatieve industrie in Nederland. Denk bijvoorbeeld aan Edson Sabajo, mede-oprichter van Patta, of Emmanuel Adjei, de regisseur van Beyoncé’s musicalfilm Black is King. Hij is net naar Los Angeles verhuisd, dus we hebben hem nog net op tijd kunnen vastleggen. Ondanks dat iedereen een eigen achtergrond heeft, kon ik mij goed herkennen in hun verhalen. Het was heel inspirerend proces, waarbij ik veel heb geleerd van hun ervaring, aanpak en drive.
Wat is de volgende droom voor jou?
Het is altijd mijn droom geweest om als fotograaf in New York te werken. Mensen zijn daar op een heel ander niveau bezig met fotografie. Er wordt meer geld uitgegeven aan een uitgebreide crew waar iedereen gespecialiseerd is in één specifiek ding. Als je daar make-up artist ben, doe je alleen make-up en niks anders. In Nederland moet je juist veelzijdig zijn en ben je naast make-up artist ook nog haarstylist. Het is mijn droom om naar het hoogst haalbare niveau toe te werken.
Ik ben een aantal jaar bezig geweest om een werkvisum voor de VS te krijgen, en toen ik hem twee jaar geleden eindelijk binnen kreeg, brak de pandemie uit. Het visum is nog een jaar geldig, dus nu het weer kan, wil ik daar gebruik van gaan maken. Na de zomer vertrek ik naar New York, om daar voor minimaal een half jaar te werken met de mogelijkheid om mijn visum te verlengen.
