Olivier Rousteing: twijfelaars zijn achterblijvers

In 2011 flikte Olivier Rousteing het onmogelijke. De Fransman bemachtigde de creative teugels van het Franse modehuis Balmain op de piepjonge leeftijd van vierentwintig. Het is de droom van veel modeontwerpers, iets waar veel ze hun hele carrière aan wijden. Hiermee treedt Olivier toe tot een selecte groep mensen, met namen als Yves Saint Laurent en Coco Chanel. Individuen die op jonge leeftijd creatieve richting gaven aan vooraanstaande modehuizen.

En alhoewel het een buitengewone prestatie is, voelt het als voorbestemd voor de Fransman. De openlijk homoseksuele Olivier ontwikkelde een karakteristiek doorzettingsvermogen dat veel mensen vreemd is. Hij werd op jonge leeftijd geadopteerd door twee witte ouders en groeide op in het zonnige, zuidwestelijke deel van Frankrijk. Dit wakkerde een constante bewijsdrang in hem aan tegenover zijn ouders. Het dreef hem zowel emotioneel als creatief en professioneel. Maar achter dit ijzersterke schild verborg zich een grote berg faalangst, een sterk loyaliteitsgevoel en een verlangen het juiste te doen.

In 2011 werd jij de jongste creative director van een Frans modehuis sinds Yves Saint laurent. Hoe is dat ooit gelukt?

Ik heb geen idee wat de oorsprong is van die creativiteit. En helemaal niet op deze jonge leeftijd. Ik was nog maar een jonkie in de mode toen ik werd aangewezen als creative director bij Balmain. Ik had niet helemaal door wat het betekende of hoe het mijn leven zou veranderen. Ik werkte ongelofelijk hard, dag en nacht. Ik kende geen angst, omdat ik zo erg in mijn werk geloofde. Dat is het enige eigenlijk, zo bereik je waar een ander persoon twintig jaar over doet.

Welke invloed heeft je geboorteplaats op jou en je werk?

Ik pieker altijd over de toekomst. Het is een van de redenen waarom ik zo ongeduldig ben. Ik had altijd een diepe drang om mijn ouders te bewijzen dat ik het waard was, dat ik een goede keuze was. Ik zocht altijd mijn grenzen op en probeerde mijn angst te overwinnen. Dat is iets wat ik iedereen wil meegeven: zoek je grenzen op zodat je ooit komt waar je voor strijdt.

Je bent ongelofelijk succesvol. Wat motiveert jou?

“Ik moet me geliefd voelen. Niet alleen door de menigte, maar door de mensen die mijn werk met eigen ogen zien. Ik werd dan wel geboren met een diepgewortelde hunkering naar grootsheid maar mijn succes is iets dat zich door de jaren heen ontwikkelt heeft. Het cliché is waar, het is eenzaam aan de top, maar alleen op die manier kan je slagen. Sluit geen compromissen. Ik wordt liever gehaat voor wie ik ben dan bemind voor wie ik niet bent. Ik heb respect voor mensen die hun eigen revolutie starten.”

Wat is je streven?

“Ik streef naar een wereld vrij van racisme en discriminatie. Een wereld waarin we bouwen aan een nieuwe, inclusieve wereld waar je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Een wereld waar je helemaal jezelf kan zijn. Een wereld waar iedereen vrijuit kan dromen, waar alle culturen en etniciteiten worden erkent. Ik weet hoe het voelt als alle deuren gesloten zijn. Ik wil een andere wereld voor iedereen, maar vooral voor de kinderen met dezelfde achtergrond als ik.”

Wat is het grootste obstakel geweest in jouw leven?

“Vertrouwen. Zowel op professioneel als persoonlijk vlak. Je kan een hele hoop liefde krijgen, maar niet persé voor je wie je werkelijk bent. Als ik iets tegen mijn jongere ik zou mogen zeggen, zou het zijn: ‘Wees jezelf. En wees niet bang.’ Mensen zullen je tegenwerken, maar je moet opkomen voor waar je in gelooft.”

Wat inspireert jou?

“Het draait allemaal om het vinden van de juiste energie, het vinden de juiste emotie, het vinden van een stilte, een straatlantaarn langs een verlaten weg. Veel mensen zijn zich niet bewust dat ze dagelijks omringt zijn door inspiratie. Ik vind Parijs erg inspirerend, de straatjes uit mijn buurt, de restaurants en de barretjes. Soms ontvlucht ik de stad. Voor nieuwe inspiratie. Normandië is een van mijn favoriete toevluchtsoorden. Hier hervind ik mezelf. Krijg ik grip op mijn emoties en mijn creativiteit. De blauwe lucht, het geluid van beukende golven op de rotsen daar beneden. Het is een paradox van chaos en de kalmte. Ik ben gek op deze paradox.”

Je bent geadopteerd. Heeft dit jou gevormd als mens?

“Vroeger zag ik geadopteerd zijn als een zwakte. Nu zie ik het als kracht. Een geadopteerd kind wilt graag erkent en bemind worden. Als ik mijn ouders teleur stelde, was ik altijd bang om terug te moeten naar het weeshuis. Ik deed dus alles in mijn kracht om te excelleren.

Je wilt bewijzen dat je de juiste keuze was. Die angst voedt mijn creatieve proces. Ik doe alles om de beste versie van mezelf te worden, zodat ik de mensen waarvan ik hou nooit teleurstel. Dat drijft me.”

Als creatief persoon, hoe voorkom jij creatieve stagnatie?

“Ik ben nooit tevreden, dat is een belangrijk onderdeel van mijn creatieve proces. Ik beweeg van collectie naar collectie, denkende dat mijn voorafgaande project nog niet goed genoeg was. De kennis dat je nooit tevreden zal zijn en het verlangen om altijd meer te bereiken, het is een van de kenmerkende karaktertrekken van creatieven. Het is mijn kracht. Mijn oude ideeën vervelen me. Ik eis nieuwe ideeën, ieder seizoen weer.”

Je verliet de gerenommeerde Franse ESMOD vanuit een gebrek aan creatieve vrijheid. Wat betekent creatieve vrijheid voor jou?

“Creatieve vrijheid staat gelijk aan leven. Zonder voel ik me niet mezelf. Het heeft iets weg van vliegen. Je slaat je vleugels uit en waagt de sprong. Ik ben trots dat ik die vrijheid gevonden heb. Soms ben ik bang om mijn vleugels te branden, maar dit is niet alleen maar negatief. Je moet je angsten achter je laten maar altijd onthouden dat er altijd ruimte is voor verbetering."

Bij creatieve mensen zijn werk en passie vaak met elkaar verweven. Hoe heeft jouw passie voor design jou gevormd?

“Als kleine jongen was ik gek op schetsen. Mijn schetsen waren een toevluchtsoord, een manier om mezelf te vergeten. Ze zijn een deel van mijn leven. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze mijn leven hebben gered. Het moment dat ik stop met schetsen, is de dag dat ik stop met leven.”