Op ontdekkingsreis met Eva Cleven

Als iemand die oprecht geïnteresseerd is in zowel de muziek als de mensen die ik tegenover me heb. Iemand die de vragen stelt over dingen die jij je als luisteraar zelf ook afvraagt. Een muziekliefhebber en misschien ook wel een muziekkenner. Maar als mensen het er niet mee eens zijn, vind ik dat ook oké.

De mensen die ik spreek, heb ik hoog zitten, omdat ze hun leven in het teken hebben gesteld van hun vak. Bijna iedereen is door een soort dal gegaan om te komen waar ze nu zijn. Daar hoop ik meer over te leren. Hoe ben je erachter gekomen dat je een talent hebt als filmcomponist of producer? Welke obstakels heb je overwonnen om te worden wie je bent?

Mijn vader is een groot muziekliefhebber, dus er werd thuis veel gedraaid. Ik vond de manier waarop we muziek luisterden fascinerend, met cassettebandjes en LP’s. Ik was van jongs af aan al bij onze stereotoren te vinden. De albumhoes van Jefferson Airplane kan ik me nog steeds voor de geest halen. Als het echt om de muziek zelf gaat, dan is mijn eerste herinnering de Lambada van Kaoma. Dit nummer stond eind jaren negentig in de top 40 en ik vond dat als 3-jarig meisje heerlijk om naar te luisteren.

Na de middelbare school had ik geen idee wat ik moest doen. Ik heb heel mijn jeugd gedanst, van ballet tot moderne dans tot hiphop. Bij de open dag van de dansacademie was ik meteen enthousiast. De zalen, de sfeer en de creativiteit spraken mij enorm aan. Maar toen ik daar eenmaal studeerde, kwam ik erachter dat ik de ambitie niet had om professioneel danser te worden. Muziek en dans zijn nauw verbonden. Als de muziek tof was, deed ik harder mijn best. Na mijn propedeuse ben ik verder gaan zoeken en kwam ik bij Musicologie terecht. Het was voor mij een heel logische keuze.

Na tweeënhalf jaar kwam ik erachter dat de studie helemaal niet bij me paste. Het mooie aan muziek is dat het zo magisch is en een bepaalde onverklaarbaarheid heeft. Op de universiteit wordt alles helemaal doodberedeneerd, verklaard, uitgezocht en uitgeplozen. Het hele plezier aan muziek, dat waar ik écht van hield, raakte ik kwijt. Dus ik besloot om verder te zoeken.

Ik dacht: ‘drie keer is scheepsrecht.’ Via een studiekeuzetest kwam ik bij journalistiek uit, waarna ik Nieuws en Media ben gaan studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. De juiste keuze, hoewel ik deze studie ook niet heb afgemaakt. Ik werd namelijk benaderd door een oud-studiegenootje dat werkte bij Kemna Casting en wist dat ik kon zingen. Ze vroeg mij auditie te doen voor het meidenbandje Like Adam, maar uiteindelijk bleek het voor een een scripted realityserie te zijn. Het moest wel echt lijken, dus voor de serie begon, hebben we eerst een halfjaar met de band aangeklooid, met als doel zoveel mogelijk publiciteit te krijgen. Toen ze wilden dat we in een videoclip zingend zouden klaarkomen, dacht ik: ‘ja daaaag!’. Ik zag het niet voor me om zo voor altijd op het internet te staan. Die andere meiden hadden daar minder moeite mee. Die clip ging vervolgens wereldwijd viral. Voor de realityserie werden we vervolgens anderhalf jaar gevolgd door een cameracrew, wat allemaal in scène was gezet. Dit was dus mijn eerste televisie-ervaring.

Daarna ging het allemaal heel snel. Ik werd gevraagd om radio te maken voor FunX en had twee audities lopen bij Het Klokhuis en 3voor12 van de VPRO. Ik dacht: ‘alle ijzers in het vuur en ik zie wel wat er doorgaat.’ Toen had ik ineens drie banen. Ik heb toen besloten om definitief te stoppen met mijn studie. Uiteindelijk ben ik toch iemand die veel meer leert wanneer ik dingen aan het doen ben dan wanneer ik in de schoolbanken zit.

Het is voor mij de diversiteit van het werk. Daar ga ik echt heel lekker op. Het is ook heel dankbaar werk. Er zijn zoveel interessante dingen die ik door mijn werk van dichtbij mag bekijken. Bij Het Klokhuis ben ik iedere keer op andere locaties en met andere onderwerpen bezig. Ik heb vroeger ook enorm veel naar het programma gekeken en weet zeker dat er nu net zulke nieuwsgierige kids zitten te kijken. Ook reisseries, zoals Trippers of De Westerlingen, vond ik enorm vet om te maken, omdat je een kijkje in de levens krijgt van mensen die je anders niet zo snel zou tegenkomen. Naast televisieklussen ben ik nog steeds heel graag in de studio, wat aanvoelt als een soort time capsule. Ik mag bij 3FM nog iedere zaterdagavond twee uur lang een klein feestje bouwen met mijn publiek. En ook Moved by Sound is een feestje om te maken.

Ik zou heel graag een programma maken over adoptie. Ik ben zelf geadopteerd en nu ik wat ouder ben, denk ik daar steeds meer over na. Naast alle nieuwsberichten en juridische beslissingen over wat wel en niet correct is, mag het best een beetje ingekleurd worden met menselijke verhalen. Een onderwerp dat ik graag bespreekbaar zou willen maken, is de gevoeligheid rondom adoptie. In Nederland is daar weinig begrip voor. Mensen vinden het normaal om te vragen: ‘wie is dan je biologische moeder? Weet je dan wel waar je vandaan komt?’ Adoptie is iets persoonlijks, niet iedereen wil zomaar iets delen. Hoe het programma er precies uit gaat zien, weet ik nog niet. Misschien wordt het een podcastserie, misschien mijn persoonlijke zoektocht. Misschien ga ik in het buitenland onderzoek doen naar stichtingen die zich bezighouden met adoptie. Ik weet het nog niet.