Fotografen Loes en Eric vingen het perfecte ‘blauwe licht’: een filmische tijdreis vol prachtige imperfecties
Gewapend met oude analoge camera’s en een Porsche 912 uit 1969 reden Loes van Iperen en Eric Chan jarenlang door Los Angeles. Op zoek naar de ultieme plekken voor hun foto’s. Altijd in dat korte moment tussen dag en nacht: het blauwe uur. Hun beelden, geschoten op 35mm rolletjes, werden tijdvensters waarin herinneringen en dromen door elkaar lopen.
by Porsche
Iedereen droomt, maar slechts sommigen maken er werk van. Zo is Porsche bijvoorbeeld ontstaan uit de vastberaden zoektocht naar de ultieme sportwagen. Op Discovered gaan we op zoek naar de nieuwe generatie dromers en brengen de unieke verhalen over hun drive en daadkracht.
“Eric en ik ontmoetten elkaar in 2019 in een fotogalerie in Hongkong”, vertelt Loes. “Hij sprak mij aan over de tentoonstelling, ik zag zijn camera, en zo raakten we aan de praat over analoge fotografie.” Eric laat trots zijn camera zien: “Het is een Leica uit 1934, nog altijd werkend. Loes: “We ontdekten dat onze foto’s eigenlijk heel erg op elkaar lijken. Nog vóórdat we elkaar kenden, hadden we al dezelfde blik, dezelfde esthetiek. Die klik leidde jaren later dus tot onze eerste gezamenlijke tentoonstelling genaamd ‘After Blue Hour’.”
Het magische kwartier
Ze noemen het hun venster op de tijd: die tien à vijftien minuten na zonsondergang waarin de lucht elektrisch blauw kleurt en neonlichten beginnen te zingen. “Het is de perfecte backdrop om foto’s te maken”, zegt Loes. “Je moet op de juiste plek zijn, op het juiste moment; alles klopt maar heel even.” Eric vult aan: “Dat blauw vervaagt langzaam naar donkerblauw, en dan naar zwart. Dat is het moment waarop de magie plaatsvindt.”
"Dat pure, mechanische gevoel… ook dat is tijdreizen"
De Porsche als tijdmachine
“De Porsche 912 is mijn dagelijks vervoermiddel in Los Angeles, maar ook mijn model en tijdmachine”, zegt Eric. “Vier versnellingen, geen stuurbekrachtiging, geen airco. Hij ruikt eigenaardig, maakt herrie, maar dat is precies waarom ik hem mooi vind.” Die liefde voor vintage stijl en techniek loopt door in zijn fotografie. “Met een oude camera is het net zo. Geen scherm, geen automatische functies. Alleen sluiter, diafragma en focus. Dat pure, mechanische gevoel… ook dat is tijdreizen.”
Hij ziet bovendien een symbolische overeenkomst tussen zijn gereedschap en zijn vervoermiddel. “Voor mij lijken Leica en Porsche op elkaar”, zegt Eric. “Beide merken zijn gebouwd op precisie, vakmanschap en tijdloos design. Ze verouderen niet, ze worden alleen karaktervoller.”
Planning én toeval
Niet elk beeld is bedacht. “Soms is het een concept, soms puur toeval”, vertelt Eric. “We wilden al heel lang een foto maken bij het Beverly Hills Hotel. Dat was helemaal gepland en toch duurde het drie jaar om er eentje te maken waar we tevreden over waren. En soms rijden we langs een vreemd motel, stoppen even, kijken rond, klik, en dan is dat het beeld.” De verzameling groeide vanzelf, zegt hij. “In de loop van acht jaar kwamen mijn foto’s en die van Loes zo natuurlijk samen dat je niet meer kunt zien wie welke heeft gemaakt.” Loes: “In de serie zitten misschien twee of drie beelden van vóór we elkaar kenden. De rest maakten we samen.”
De schoonheid van imperfectie
Alle foto’s zijn volledig analoog, inclusief onvolkomenheden. Loes: “Zo heeft de eerste foto van het rolletje altijd een ‘afgebrand’ stukje omdat het al wordt belicht tijdens het laden. Veel fotografen gooien die beelden weg, maar wij plannen ze juist in en maken er juist een foto mee. Ze voegen iets toe aan de sfeer. Wat je ziet, is wat het is.”
Eric: “We blijven trouw aan de film, aan het origineel. Soms doet de camera gewoon wat hij wil, en dat hoort erbij. Net als bij een oude Porsche: soms kraakt er iets, en dan laat je dat gebeuren. Dat ís de charme.”
Herinnering als bestemming
Het werk van Loes en Eric draait meer om gevoel dan technische perfectie. “Mensen herinneren zich vooral het gevoel dat ze hadden toen ze de foto zagen, of dromen van juist over dat wat ze zien”, zegt Eric. Soms krijgt een beeld onverwacht een historische lading. “We namen tijdens onze avonden bijvoorbeeld een foto in Malibu langs de Pacific Coast Highway”, vertelt Eric. “Dat stuk is begin 2025 afgebrand tijdens de bosbranden rond Los Angeles. Ik probeerde geen geschiedenis vast te leggen, maar opeens wórdt het geschiedenis.”
Van Peking naar Parijs
Loes hoopt dat haar foto’s aanvoelen als filmscènes. “Ik wil dat mensen het gevoel hebben dat ze midden in een film zitten, dat je op ‘pauze’ drukt, iets gaat drinken, en niet kunt wachten om weer op ‘play’ te drukken.” Eric: “Voor mij draait het om herinneringen. Soms weet je niet meer of iets echt gebeurd is of dat je het droomde. Dat vage gebied ertussen vind ik prachtig.” Hij glimlacht: “Mijn droom? Ooit van Peking naar Parijs rijden in mijn oude Porsche. En als dat niet helemaal lukt, ook goed. De reis is genoeg.”
